Колумна на Христијан Ефтимов: Ние не сме изгубена генерација – вие изгубивте контакт со реалноста

Со години слушаме како сме изгубени. Дека сме пасивни, незаинтересирани, разгалени. Дека не сакаме да се вклучиме, дека не нè бива, дека живееме во „облаци“.

Но вистината е поинаква – не сме ние изгубени, туку вие сте заглавени.

Заглавени во удобноста на вашите позиции, во моделите што не сакате да ги менувате, и во систем што го штитите како да е ваша приватна имотна листа.

Ние не сме проблемот затоа што не нè бива. Туку затоа што ве прашуваме нешта што не сакате да ги слушнете.

Како, на пример:

Зошто и понатаму најчесто гледаме познати ликови со нови титули, наместо нови лица со идеи?

Зошто функциите се чуваат како фамилијарен мебел – се пренесуваат од „наш“ на „наш“, додека сите други добиваат едно: „ќе видиме“ (читај: нема шанси)?

Проблем не е нашето незнаење – проблем е што веќе ве читаме пред да завршите реченица. И не аплаудираме по инстинкт. А тоа, очигледно, ве чини нерви – и позиции.

Со децении младите се третираат како привремено решение – за маркетинг, за логистика, за фотографија на настан. Но кога ќе дојде време некој од нив да зборува, да предложи, да води – одеднаш станува прегласен, премногу амбициозен, „не спремен“.

Кога млад човек ќе праша „каде е мојата шанса?“, му велат – „пријави се на листата на чекање“.

Листата е долга. Тивка. И опасно удобна за тие што не сакаат промени.

Ако зборуваш премногу – ќе те тргнат. Ако ќутиш – ќе те заборават. Совршен систем на селекција по послушност.

Но, доста беше.

Доста беше младите да бидат на последниот ред, во сенка. Време е да бидеме таму каде што се одлучува. Не како гости. Како рамноправни.

Ние не сакаме титули без смисла, позиции без глас или улоги без влијание. Сакаме вреднување на трудот, идејата, и храброста да се каже „не“ на тоа што не функционира.

Не сме ние изгубена генерација.Ние сме генерација што преживеа транзиција, пандемија, економска криза и политичка апатија. И сè уште сме тука – затоа што веруваме дека може подобро.Ние не сме тука за да чекаме уште еднаш да нèзабележите. Тука сме да ве потсетиме дека младите не се резерва за иднината – туку ресурс за сегашноста.

И ако некој сè уште мисли дека не сме доволно подготвени – нека си ги провери стандардите. Затоа што веќе доаѓа генерација што нема да чека дозвола. Ќе бара одговори. Ќе зазема став. Ќе носи одлуки.

Ние не сме изгубена генерација – вие изгубивте контакт со реалноста.

А нашата реалност – почнува сега.